به گزارش خبرگزاری مهر، سید مجید امامی، رئیس کارگروه ساماندهی مد و لباس و دبیر شورای فرهنگ عمومی کشور با حضور در برنامه تلویزیونی خط سوم، درباره سیاستگذاری مد و لباس در کشور، گفت: عوامل اصلی بحران در توزیع پوشاک عفیفانه و ایرانی و تراز زن ایرانی، دیالکتیکی بین عوامل اقتصادی و فرهنگی است. چون اساساً فقط فرهنگی یا اقتصادی نیست و اصلاً ساده اندیشی و تقلیل موضوع است و امروزه، خیلی رایج شده که موضوعات را تقلیل کرده و ساده سازی کنیم. وقتی می گویم دیالکتیکی بین عوامل فرهنگی و اقتصادی است طبعاً منظورم این است که تولیدکننده و قیمت اجاره بهای مراکز توزیع پوشاک به طور حتم اثرگذار هستند. یعنی وقتی یک واحد تجاری در نقاط مطرح تهران به طور میانگین، ماهانه اجاره ۴۰ میلیونی دارند و در نتیجه، فعالان این حوزه به سمت فروش توده‌ای، تأمین توده‌ای و مصرف توده وار می‌روند و در این میان، تولیدکننده‌ای که ضوابط و قواعد را رعایت نمی‌کند و می‌گوید بازار چنین چیزی را از من می خواهدو اینها باعث ایجاد سردرگمی می‌شوند تا جایی که اگر افراد یک مقدار، پایه و دانش نظری نداشته باشند سردرگم می‌شوند که گیر و مشکل از کجاست؟
وی ادامه داد: بعضی از افراد فکر می‌کردند مشکل از طراحی است. یعنی اگر طراحان و فعالان ابن حوزه، نقاشی خوبی بکِشند و اسکیس و طرح‌های خوب بزنند، مشکل لباس حل می‌شود و به همین دلیل، دیدیم که تا چه اندازه در طول ۱۵ سال گذشته و قبل از آن، طراحی انجام شد حتی با وجود این که گفته می‌شد حمایت از طراحی نمی شده است. این در حالی است که هیچ تولید کننده‌ای حاضر به تولید چنین چیزی نبود.
امامی گفت: بیش از ۱۰۰ هزار واحد صنفی تولید لباس و بیش از ۱۰۰۰ و احد صنعتی تولید پوشاک داریم. البته تولید پوشاک بانوان عمدتاً صنفی است و در این میان، دقت داشته باشیم که حتی در حوزه پوشاک اجتماعی، عددی بین ۴۰-۳۰ درصد لباس قاچاق هم داریم. این که می گویم لباس قاچاق، با لباس‌هایی که واقعاً در داخل تولید می‌شوند، عددش بیشتر می‌شود، ولی به این لباس‌ها برچسب فلان ویژند خارجی زده می‌شود. اما از لحاظ فرهنگی، باید توجه کنیم که ما پدیده بزرگی در جهان کنونی در حوزه فرهنگ مادی، مصرف، مصرف فرهنگی و مصرف عمومی به نام مد داریم که می‌توان اسم آن را سبک پایدار گذاشت و از آن مد خانمان براندازتر برای نظام‌های فرهنگی که آماده نیستند پدیده‌ای به نام ترند یا همان روند است که ترندها و روندها خیلی کوتاه مدت هستند. مثلاً گفته می‌شود امسال فلان رنگ یا سرهمی مد شده، ولی درست است که بگوییم ترند شده است و در این میان، خیلی وقت‌ها چنین ترندهایی در سطوح بسیار نازل وارد ایران می‌شوند و درباره دلایل این که چرا خودمان چنین ترندهایی نداریم هم، صحبت خواهیم کرد.
وی ادامه داد: مثلاً سرهمی با پارچه‌های ضخیم و ماندگار برای مصرفی در فلان استودیو در میلان بیرون می‌آید و وقتی در ایران وارد می‌شود با پارچه‌های نازک و حریر دیده می‌شود و می‌بینیم که حتی کارکردهای این ترند در دنیا را هم ندارد.
رئیس کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور گفت: صنعت مد و اقتصاد پوشاک میلیاردی است تا جایی که صنعت پوشاک، یکی از سه صنعت اول جهان است. یعنی ما اصلاً درباره موضوع فرعی صحبت نمی‌کنیم بلکه درخصوص یک موضوع فوق العاده مهم صحبت می‌کنیم که باید گفت آیا نظام صنعت و فرهنگی ما در تراز این اهمیت، به حوزه مد و پوشاک توجه کرده یا نکرده است؟ بنده به عنوان مسئول کارگروه ساماندهی مد و لباس می گویم توجه نکرده است و ما ظلم کرده ایم و یک مثال برای اهمیت بگویم و آن هم این که مثلاً در حوزه کتاب، به طور سالانه، بین ۱۱۰-۱۰۰ هزار عنوان کتاب در کشورمان منتشر می‌کنیم و متوسط شمارگان اینها زیر ۵۰۰ و حتی پایین‌تر هم است و بنده معتقدم که پایین‌تر است، ولی این عددی است که اعلام می‌شود و همه می‌دانیم سرانه مطالعه به چه صورت است. یعنی واقعاً چند درصد ایرانی‌ها کتاب می خرند و کتاب می‌خوانند؟ در حالی که کتاب، یک صنعت فرهنگ بسیار مهم در نشر کشور برای سیاستگذاری آن است نه اجرا و در واقع، کاری با میزان منابع انسانی نهاد کتابخانه های عمومی و کتابداران در اقصی نقاط کشور برای ۳۰۰۰- ۲۰۰۰ هزار کتابخانه ندارم، اما یک بررسی نشان می‌دهد بیش از ۳۰۰ نفر در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در قالب‌های مختلف برای سیاست گذاری، نظارت، حمایت و تمشیت امور کتاب، پُست و اشتغال دارند.
امامی ادامه داد: بر اساس قانون مجلس که در دوره ریاست مرحوم آقای افروغ و کمیسیون فرهنگی، قانون ساماندهی مد و لباس تصویب شد فکر می‌کنید در اداره مد و لباس که هنوز هم، اداره نیست چند پُست شغلی وجود دارد؟ در کُل، ۵ پُست وجود دارد البته ما در حال پیشرفت هستیم و جدیداً وزیر محترم دستور داده است که در همه استان‌ها یک جا به جایی انجام شود و ما کارشناس مد و لباس داشته باشیم والبته قبلاً داشتیم اما کارهای دیگری هم وجود داشت. در نتیجه، ۵ نفر به همراه ۱۲-۱۰ نیروی قراردادی دیگر در کشور قرار است نه تنها مسائل سیاست گذاری مد و لباس را پیگیری کنند بلکه پاسخگوی مردم بسیار مطالبه گر و طبعاً ناظر بر حوزه صنعت، تولید و توزیع هم، باشند. این مثال نشان دهنده این مسئله است و بنده نمی گویم ۳۰۰ پُست برای ساماندهی مد و لباس وجود داشته باشد و خود بنده قائل به حکمرانی پلتفرمی هستم و اصلاً به دنبال عدد نیستم، ولی این موضوع نشان دهنده این است که حکمران، حوزه مد و لباس را جدی نگرفته است و این مسئله در وزارت صمت و اداره کل صنایع نساجی و پوشاک هم، وجود دارد. این در حالی است که ما از لحاظ دستگاه‌ها، وارد کننده هستیم. اما تاریخ نساجی کشور چه بود و چه شد؟ تا جایی که یک روزی، در اواخر دوره قاجار مشهور بود و به تعبیر معروف، منچستر شرق را در اصفهان داشتیم. یعنی پنج کارخانه بزرگ در کنار هم در حاشیه جنوبی زاینده رود با یکدیگر در حوزه نساجی ایران کار می‌کردند و بقایایی مانده است که در حال پیگیری هستیم تا آن جا به موزه بزرگ صنعت پوشاک کشور تبدیل شوند.
وی با اشاره به دلایل این که چرا بانوان نمی‌توانند در سطح بازار دسترسی به پوشاک عفاف و حجاب داشته باشند، گفت: باید علل فرهنگی و اقتصادی را با هم ببینیم که چرا خانم‌ها در کف بازار، پوشاک عفاف و حجاب و ملزومات را پیدا نمی‌کنند؟ البته فارغ از فضای مجازی که ممکن است عده‌ای نتوانند در آن بستر به چادرهای دوخته شده و مانتو و ملزومات حجاب خوب دسترسی داشته باشند نباید مسئله فرهنگی اش را نادیده بگیریم. چون در حقیقت، نتوانستیم نظام ذائقه را شکل دهیم و روند فراگیری را درست کنیم و حکمرانی از مسئله مد، ترند و روندها عقب مانده است و همه اینها باید با هم دیده شوند و پس از آن به این مسئله که چرا مانتوی خوب پیدا نمی‌شود پاسخ داد.
امامی گفت: بنده و گروه مشاور و و مدیران کارگروه ساماندهی مد و لباس نه تنها همه راه حل های آزموده شده و با ضمانت را می‌شناسیم بلکه برای اجرا نیز، روی سکوی پرتاب، برنامه داریم و بعضی از آنها را شروع کرده ایم و سایر موارد لازم به تنظیم گری و ریل گذاری را؛ در قالب آئین نامه و … تدوین و ابلاغ کرده و خواهیم کرد. تغییرات و درمان این بیمار جشنواره مد و لباس فجر را به کمال و نهایت رسانده ایم و با وجود این که درمان ما به جشنواره قبلی نرسید، ولی در جشنواره مد و لباس فجر امسال که در مهرماه ۱۴۰۲ برگزار می‌شود تأکید داریم به خاطر شلوغی‌ها در بهمن ماه برگزار نشود و ضمن این که معتقد هستیم این اتفاق‌ها باید اول فصل بیفتند و با توجه به این که فصل خاصی برای صنعت پوشاک در ایران است و جشنواره فجر نمی‌تواند در جای خودش قرار بگیرد. بنابراین، با شجاعت، این جشنواره را از بهمن ماه خارج کردیم و در فرمولاسیون و صورت بندی جشنواره انجام داده ایم که معتقد هستیم آن را به بازار نزدیک می‌کند.
رئیس کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور گفت: الان، در حال انجام رابطه خوبی با صنف و صنعت پوشاک هستیم که حضور بسیاری از سرآمدان صنف و صنعت حتی در شورای سیاست گذاری و شوراهای علمی جشنواره و تدوین کتاب مضمون یا مد بورد یا کتاب ترند یا ترند بوک اقداماتی هستند که برای اولین بار در ایران انجام می‌شوند.
وی افزود: ما راه حل‌ها را پیدا کرده ایم و با توجه به این که شخصیت بنده انتقادی است طبیعی است که به سمت نقاط و فضاهای خالی لیوان کشیده می‌شوم. به عنوان مثال؛ نظارت بر حوزه پوشاک صورت گرفته است آن هم در شرایطی که ما از یازده مسیر و بر اساس لباس قاچاق، به شدت مورد تهاجم هستیم و البته این موضوع یک مقدار، به خاطر قیمت بالای ارز و عدم موازنه اش با ریال کمتر شد که حتی یک نمونه از این یازده مسیر به طور عملی مسدود نشده است. این در حالی است که عملاً واردات لباس دوخته شده در کشور و قاچاق هم ممنوع است، ولی در این شرایط، با شناسه شیما و اتصال آن به شناسه کالا سعی کرده ایم مانند آن چه که در شابک وجود دارد و یعنی یک نظام بدون سر و صدا و بدون هیاهو و فضای تشویقی و ایجابی را برای رفتن تولید و توزیع به سمت پوشاک تراز انجام دهیم و اصلاً سختگیرانه هم نیست اما باید پذیرفت که حتی اگر اصناف بخواهند (هرچند که در حال حاضر نمی‌خواهند) روزانه، میلیون‌ها قطعه لباس را در هزاران واحد صنفی و فقط در تهران و نه در شمیران توزیع داشته باشند این امر نشدنی است اما در ۱۵-۱۰ ماه گذشته، با همه موانع، به سمت الکترونیکی و پلتفرمی کردن نظارت رفتیم و تقریباً به یک جایی رسیدیم و معافیت‌های مالیاتی و مشوق‌ها و حمایت‌ها را نیز به آن سمت سوق داده ایم.
امامی با بیان این که یکی از فوایدهای مالیاتی این است که بتوان از پایین آمدن قیمت تمام شده پوشاک عفیفانه حمایت کرد، ادامه داد: با وجود این که یک خانم می‌تواند شومیز جلو باز بپوشد و به همین دلیل، خیلی از افراد، مسئول نگرانی آراستگی در جامعه باشند اگر همین خانم از مانتو، چادر، شال و آستین استفاده کند هزینه بیشتری باید صرف کند و باید به صورت تشویقی با آن برخورد شود؛ آن هم در شرایطی که هنوز در تولید چادر واقعاً خودکفا نیستیم؛ به طوری که در بهترین حالت، سالانه ده میلیون متر مربع چادر تولید می‌کنیم که بعضی از افراد می‌گویند کمتر از این است، در حالی که نیاز ما حداقل، چهل میلیون متر مربع است و قرار بوده است تا پایان تابستان، مثلاً این عدد دوبرابر شود و با یکی دو کار دیگر در پایان دولت به سه برابر این عدد نزدیک شود و ما به عنوان سیاست‌گذار و ناظر، اشکالات این سیستم را در بخش عمومی و دولتی و خصوصی پیدا کردیم و به طور مرتب با آنها در تماس هستیم و داریم سعی می‌کنیم اقدامات لازم انجام شود. اما به هر حال، نیازمند واردات چادر مشکی هستیم که این موضوع باعث افزایش قیمت می‌شود و مشکلاتی در کف بازار این حوزه رخ می‌دهد و در حوزه نظارت که یکی از مطالبات از نظام پوشاک در کشور است ما داریم به سمت نظارت پلتفرمی و هوشمند می‌رویم.
امامی در پاسخ به این سوال که چطور جلوی قاچاق از طریق ۱۱ مسیر ذکر شده گرفته نمی‌شود، گفت: لباسی که قاچاق می‌شود دارای شناسه شیما نیست و ما توزیع و تولید پوشاک دارای شیما را مورد تشویق‌های حداکثری قرار می‌دهیم و تولید و توزیع پوشاک فاقد شیما را بدون مشوق باقی می‌گذاریم و از این رو، در فضای حکمرانی، کف سنگین به سمت پوشاک دارای شیما می‌رود و نکته‌ای که وجود دارد این است که در نظارت‌ها، سرعت افزایش پیدا می‌کند. یعنی دیگر لازم نیست که ناظر یا ضابط به بررسی همه موجودی انبار بپردازد. چون وقتی متوجه می‌شود آثار، دارای شیما و شناسه هستند و این شناسه‌ها در انبار و نرم افزار ثبت می‌شوند طبعاً سرعت نظارت افزایش پیدا می‌کند.
وی با اشاره به مزیت‌های شناسه شیما گفت: شناسه شیما مزیت‌هایی دارد و به همین خاطر، معتقد هستیم در حوزه پوشاک به شیما نیاز داریم. اگرچه ادعا نمی‌کنیم همه پوشاک کشور باید دارای شناسه شیما باشند چراکه فعلاً تأکید ما روی بعضی از پوشاک اجتماعی است و در این خصوص نباید اشتباه کرد ولی همین الان، برای پنج قلم پوشاک اجتماعی مثل مانتو، شلوار، پالتو، شومیز و… روی داشتن شناسه شیما تأکید می‌کنیم و مدعی این هستیم که می‌توان این اقدام را انجام داد و درواقع، طراح یا تولیدکننده در سامانه وارد می‌شود و شناسه اش را ثبت می‌کند و متولیان و متخصصان پوشاک تراز در مدت زمان کم و از طریق سیستم تشخیص می‌دهند که آیا این پوشاک تراز است و چالش ندارد و به فرهنگ جامعه حمله نمی‌کند و طراحی‌ها مشکلی ندارند؟ و حتی زمانی که تولیدات انجام می‌شوند شماره با شناسه کالا یکی می‌شوند و کالای فاقد شناسه کالا در فروشگاه‌ها به عنوان کالای قاچاق به شمار می‌آید؛ مثل کاری که دوستان در وزارت صمت برای لوازم یدکی انجام دادند و کالایی که فاقد شناسه کالا باشد ولو این که در داخل تولید شود در زمره کالای قاچاق محسوب می‌شود.
رئیس کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور گفت: شیما دارای یک آئین نامه مجزاست و یک وضعیت الکترونیکی دارد و شاخص‌ها و دستورالعمل لباس اجتماعی بانوان در اسفندماه ۱۴۰۰ به عنوان یک مقررات دولتی ابلاغ شد و در این میان، قبول دارم که بسیاری از اصناف، این موضوع را رعایت یا پیگیری نمی‌کنند و برای نظارت دستی است.
امامی درباره ذائقه و مصرف در حوزه مد و لباس تصریح کرد: اگر می‌خواهیم با رقیبِ تا بُن دندان مسلحی که داریم رقابت کنیم باید در این عرصه منطق روندسازی یا ترندسازی و مد سازی را به خوبی متوجه شویم و البته از آن هم یاد بگیریم و از این موضوع نترسیم و باید بدانیم اتفاق بزرگ در جهان رسانه و مد می‌افتد و به طور مفصل، در عرصه رسانه‌ای، بازار سازی و ذائقه سازی ظرفیت و فرصت داریم و قصد ندارم منفی صحبت کنم. یعنی نمی‌خواهم بگویم عقب مانده ایم و حتی نمی‌خواهم بگویم تولیدکنندگان صنفی و صنعتی ما؛ آن‌هایی که خودشان هستند و کپی نیستند و هنر خودشان را عرضه می‌کنند در ذائقه سازی چالش‌هایی دارند و ما از مسیرهای مختلف برای این منظور اقدام کرده ایم.
به گفته وی، امسال، یکی از رویدادهای اصلی جشنواره مد و لباس فجر، رویداد بزرگ مد و رسانه است و در این رویداد به دنبال استعداد یابی، پرورش و به نتیجه رساندن تمامی مراحلی هستیم که در حوزه ذائقه سازی مدنظر است و یک بخشی از آن طولانی مدت است. چون اگرچه شاید استفاده از عبارت طولانی مدت، باکلاس باشد ولی الزاماً همیشه درست نیست. گاهی اوقات، در یک سال، دو یا سه کمپانی بزرگ در فرانسه یا ایتالیا، دو یا سه ترند می‌سازند و باید بدانیم پشت صحنه یک ویژند موفق در حوزه پوشاک در غرب، حداقل ۵۷ نقش وجود دارد.
امامی با اشاره به حوزه‌های دیگر صنعت مد و لباس یادآور شد: مثلاً عکاسی مد کجاست؟ هرچند که ما افرادی را داریم که مدعی هستند در حوزه عکاسی مد فعالیت می‌کنند. این در حالی است که در همین جامعه، نمایش پوشاک و لباس و تبلیغات آن یک مسئله است و بعضی از افراد می‌گویند کت واک یا راه رفتن گربه‌ای بد و ممنوع است و خود ما که باید مجوز آن را بدهیم این کار را انجام نمی‌دهیم و به این سمت رفته ایم اما آیا به سمت الگوهای جایگزین خودی برای نمایش یک مجموعه یا کالکشن یا مجموعه پوشاکی که یک ویژند برای خانواده ارائه داده است، رفته ایم؟ ما سعی کرده ایم الگوهایی را طراحی کنیم که در آن، تبرج و نفی کرامت فردی که نمایش می‌دهد کمتر باشد و در ضمن، معتقد هستیم می‌توان محافل نمایش لباس زنانه برای خانم‌ها را برگزار کرد و ممکن است سوال این باشد که وقتی فلان توزیع کننده آقا ندیده و نپسندیده است چطور انتظار دارید در فروشگاه‌های زنجیره‌ای خود، کار فلان ویژند را بیاورد؟ که این را قبول دارم.
وی با اشاره به تبلیغات محیطی در حوزه مد و پوشاک گفت: شاید سوال این باشد که چرا الان تبلیغ یک مانتو یا شومیز یا ویژند یک لباس موفق زنانه را روی تبلیغات محیطی در تهران یا در تبلیغات تلویزیونی نداریم؟ که باید گفت ما به سمت همه اینها رفته ایم و وظیفه داریم تا پای جان خود در مقابل هر چیزی که به عنوان نقطه ضعف، آسیب و خلأ مطرح می‌شود، بایستیم و آن را درمان کنیم.
امامی گفت: برای تبلیغات تجاری، با بازرگانی صدا و سیما و تعامل با ویژندهای صنعت پوشاک در ایران به الگوهای جدیدی برای تبلیغ پوشاک دست پیدا کرده ایم که در مسیر اجراست. چون الگوهای مختلف تبلیغات تجاری و بسته‌ها و معافیت‌ها و تخفیف‌های بسیار ویژه ای برای حوزه پوشاک داریم. هرچند که اصل تبلیغات پوشاک به صورت غیر مستقیم در قالب لباس مجریان و بازیگران و… است و به همین خاطر، همه اینها فضای ذائقه سازی و مهم هستند. بنابراین، اگر می‌خواهیم فعلاً به صورت فوری و نه این که سبک زندگی اسلامی – ایرانی خودمان را بازسازی کنیم چون می‌خواهیم به سرعت در مقابل این تهاجم بایستیم و مصرف کننده ته مانده‌های مد و ترندهای غربی در منفعلانه ترین و واداده ترین وضعیت با ۳ هزار سال سابقه تمدنی نباشیم، این اقدام مهمی است. البته
در حوزه تبلیغ، حواسمان باشد اگر فضای مجازی، هوش مصنوعی، استایلیست ها و اینفلوئنسرهای پوشاک قرار است نسبتی با پوشاک تراز و عفیفانه برقرار کنند و ما دوباره درگیر بازار مصرفی شویم تا حدی با نقدهایی روبرو خواهیم شد.
رئیس کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور با اشاره به اهمیت مد و رسانه ادامه داد: ما قبلاً در حوزه رسانه مد، مجله‌ای به نام شیما زیرنظر کارگروه مد و لباس داشتیم که به دلایل مختلفی تعطیل شده است و تلاش می‌کنیم در این مشکلات مالی، آن را احیا کنیم. فارغ از این که الان، همه چیز مجازی و اینستاگرامی شده است ما چند مجله مد در ایران داریم که مثلاً دو سه کار خریداری شده و الگوی آنها در مجله‌ها گذاشته شده باشد و نشان دهد خانم‌ها و یا حیاط‌های خانگی بتوانند آن طرح را بدوزند؟ ما در حوزه ذائقه سازی و مصرف باید تکلیف خود را با حوزه‌های رسانه و مد مشخص کنیم و مرجعیت در ترندپردازی را به داخل برگردانیم.
وی افزود: در سال گذشته، اگرچه نتوانستیم ترند بوک یا کتاب روند پوشاک منتشر کنیم، ولی برای اولین بار، رنگ سال؛ سبز پرشین را معرفی کردیم و برای سال ۱۴۰۲ و جشنواره جدید که در روزهای خردادماه اعلام خواهد شد بر اساس ترند بوک خود به سمت یک نظام رنگ رفته ایم. برخی از طراحان ایرانی تمسخر می‌کنند و می‌گویند من را چه به پاریس و میلان که برای پوشاک ایرانی، کتاب رنگ ارائه دهم؟ درواقع، ما در چنین شرایط انفعالی به سر می‌بردیم. به همین دلیل، باید محکم بایستیم و طراحان و متخصصان و هنرمندان ایرانی به ویژه هنرمندان لباس سنتی ما بسیار ارزشمند هستند و باید نظام رنگ بندی جدید را ارائه کنند تا ما رنگ سال خودمان را داشته باشیم.
به گفته وی، اگر از تمدن و سبک زندگی ایرانی صحبت می‌کنیم حواسمان باشد با کالیته، ترند و مد غربی، سبک زندگی ایرانی محقق نمی‌شود مضاعف بر این که ما دچار یک سو مصرف هم هستیم و سواد پوشاک در جامعه ما نسبتاً ضعیف است.
امامی تصریح کرد: برنامه‌های تلویزیونی، کتاب‌های درسی، مجلات بسیار مهم هستند و حتی اخیراً یک کار خیلی خوب با آموزش و پرورش در مجلات رشد انجام داده ایم که همه این اقدامات بسیار مهم هستند. چون در حقیقت، خیلی از جاها درباره سواد پوشاکی که از آن صحبت می‌کنیم بر اساس زیبایی شناسی و تناسب اجتماعی است. مثلاً کسی که به دانشگاه می‌رود کلاه نقاب دار استفاده نمی‌کند و به همین دلیل، اگر بتوانیم سواد پوشاک در حوزه مصرف را با زبان رسانه و آموزش ارتقا دهیم بسیار مفید است. ما حتی یک برنامه در صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران نداریم که به موضوع پوشاک و سواد پوشاک بپردازد. چون وقتی چنین برنامه‌هایی نداشته باشیم نمی‌توانیم بگوییم چرا فلان دختر یا پسر چنین لباس‌هایی پوشیده اند؟
به گفته وی، در ایستگاه مصرف و ذائقه، نقش رسانه‌ها و مروجان بسیار مهم است. چون این مهم است که یک فرد تأثیرگذار، پوشاک خود را با دقت انتخاب کند و حتی اگر بگوید خیلی نگران مسئله لباسم نیستم باید حواسش به افرادی باشد که از او الهام می‌گیرند و در حقیقت، شأن کارگروه ساماندهی مد و لباس این است که بر اساس سبک زندگی ایرانی – اسلامی مشاوره دهد و کمک کند تا لااقل، رسانه‌های رسمی حضور پررنگی داشته باشند تا تغییرات ناخواسته و برون زایی در پوشاکی که کنش‌های رسانه‌ای و بازیگران برای مردم الگوسازی می‌کنند رخنه کند.
امامی گفت: اگرچه بیش از ۱۶-۱۵ سال است که کارگروه ساماندهی مد و لباس خواسته این کار را انجام دهد، ولی با آن مخالفت شده است و حدود یک سال است که به یک آئین نامه حداقلی رسیده ایم تا بر اساس کلیات، نظارت وجود داشته باشد.
رئیس کارگروه ساماندهی مد و لباس ادامه داد: یکی از عناصر مهمی که در دوره جدید با آنها کار می‌کنیم و به نقش آنها اعتقاد داریم طراحان لباس سینما هستند. چون نه تنها در همه دنیا بلکه در کشور ما، یکی از مؤثرترین عناصر روی تغییرات ترند و مد هستند و این مهم است که اگرچه مد و لباس، عرصه خلاقیت و نو به نو شدن است اما خلاقیت باید بر اساس اصول و زیست محیطی باشد که در آن زندگی می‌کنیم.
وی با اشاره به لزوم تغییر مبتنی بر اصول و توجه به قالب‌های فرهنگی ایران و زیست بوم‌ها و طراحی لباس مبتنی بر سرمایه فرهنگی ایران تصریح کرد: اصل ماجرا آن جایی است که زن و خانواده ایرانی، مواد اولیه پوشاک خود را در دوران سنتی خودش تولید می‌کند و ما اینها را در یک انقطاع فرهنگی از نیمه قاجار به بعد و توسعه زندگی شهری ازدست داده ایم و الان، به مواد اولیه، دوزنده و تولیدکننده بیرون خانواده وابسته شده ایم و امروزه، دستگاه‌های کوچک پارچه بافی وجود دارند و در جشنواره گذشته به ترویج آنها پرداختیم و الان هم با زیر ۱۰ میلیون می‌توان این دستگاه را خریداری کرد و اگرچه منظورم این است که یک دستگاه این چنینی از یک تردمیل برای خانم مفیدتر است، اما نمی گویم زن ایرانی لزوماً پارچه بافی انجام دهد و باید دید مشکل از کجا شروع شده است و نباید مسئله را تقلیل داد.
امامی افزود: در اواسط دوره پهلوی دوم، صنعت پارچه کشور نابود شد. این در حالی است که تا اواخر دوره قاجار و اوایل دوره پهلوی، پنج کارخانه بزرگ نساجی داشته ایم که قدرت زیادی ایجاد می‌کردند؛ حتی جالب است که بدانید مردم، سهام اسناد شرکت اسلامیه را خریداری کرده بودند و علمای مشروطه اصفهان، سهامش را به مردم داده بودند و همه کارخانه‌ها فعالیت می‌کردند و رژیم پهلوی دوم از آنها می‌ترسید و به گونه‌ای تدبیر کرد که این کارخانه‌ها با وجود کیفیت به زمین بخورند.
