به گزارش خبرنگار مهر، هنوز چند سالی از روزهایی که بازیهای تیم ملی والیبال شوری ملی در دل هواداران ایرانی ایجاد می‌کرد و همه را پای تلویزیون میخکوب می‌کرد نگذشته است که این روزها وضعیت محبوبیت والیبال این رشته روز به روز در حال افول است. هواداران و علاقمندان به این رشته دیگر بازیهای تیم ملی را به پرشوری سابق دنبال نمی‌کنند و تیم ملی هم در هر مسابقه‌ای ضعیف‌تر از قبل نتیجه می‌گیرد.
افول والیبال ایران از خردادماه سال جاری در لیگ ملت‌ها آغاز شد. آن جایی که شاگردان عطایی از ۱۲ بازی در لیگ ملت‌ها، ۱۰ شکست برابر تیم‌های ژاپن، لهستان، آمریکا، ایتالیا، آرژانتین، اسلوونی، فرانسه، هلند، کوبا و بلغارستان ثبت کردند و تنها ۲ پیروزی مقابل تیم‌های آلمان و چین به دست آوردند. تیم ملی ایران در لیگ ملت‌ها به لطف فریز شدن نتایج در جایگاه دهم قرار گرفت.
پس از آن قهرمانی آسیا به میزبانی ارومیه برگزار شد؛ فدراسیون والیبال تمامی تلاش خود را به کار گرفت تا تیم ملی در خاک ایران قهرمانی این مسابقات را از آن خود کند. اما زور والیبال ایران به ژاپن نرسید. چشم‌بادامی‌ها که در چند سال گذشته رشد موشکی داشتند و در لیگ ملت‌ها هم برای اولین بار روی سکوی سومی این مسابقات قرار گرفتند، در قهرمانی آسیا هم برتری خود را به والیبال ایران دیکته کردند.
البته تماشاگران ارومیه‌ای و مسئولان شهرداری این شهر برای میزبانی، سنگ تمام گذاشتند اما با شیپور نمی‌توان قهرمان آسیا شد! تیم ملی والیبال ایران پیش روی ۶ هزار هوادار ارومیه‌ای دو دستی قهرمانی را به تیم ژاپن تقدیم کرد تا پیش از گذشته نشان دهد دیگر در آسیا آقایی نمی‌کند. ژاپن حریف دیرینه و سنتی رقیب جدی والیبال ایران شده و ملی‌پوشان باید تلاش زیادی کنند تا این تیم را از پیش رو بردارند.
تیم ملی والیبال پس از دهمی لیگ ملت‌ها و نایب‌قهرمانی در آسیا به دنبال رؤیای قهرمانی بود که تنها در بازیهای آسیایی هانگژو بدون حضور تیم قدرتمند ژاپن می‌توانست به آن جامعه عمل بپوشاند. حضور در بازیهای آسیایی هانگژو و بلافاصله حضور در مسابقات انتخابی المپیک خستگی زیادی برای ملی‌پوشان والیبال ایجاد می‌کرد به همین خاطر اهالی والیبال مخالف حضور تیم ملی در بازیهای آسیایی هانگژو بودند و انتخابی المپیک را از ارجح‌تر می‌دانستند، اما کادرفنی و فدراسیون که به دنبال نتیجه بودند، حضور در بازیهای آسیایی هانگژو را مانعی برای انتخابی المپیک ندیدند و تیم عازم این مسابقات شد.
قهرمانی در بازیهای آسیایی هانگژو در غیاب تیم اصلی ژاپن قابل پیش‌بینی بود. به گفته بهروز عطایی این قهرمانی به بازیکنان تیم ملی روحیه داد، البته آن‌ها بلافاصله پس از فینال بازیهای آسیایی راهی برزیل شدند و در یک سفر طولانی و خسته‌کننده به این کشور رسیدند تا در مسابقات انتخابی المپیک شرکت کنند. باخت مقابل آلمان با توجیه خستگی بازیکنان به پایان رسید. اما پس از آن شکست تیم ملی مقابل اوکراین و جمهوری چک که اولین پیروزی‌اش را در این مسابقات مقابل ایران ثبت کرد، تیر خلاص را به پیکره تیم ملی وارد کرد.
پس از باخت ایران مقابل جمهوری چک، بهروز عطایی که دیگر تحمل انتقادها و شکست‌های پی در پی را نداشت از هدایت تیم ملی استعفا کرد و داورزنی هم بلافاصله آن را قبول کرد. پس از آن هم علیرضا طلوع‌کیان به عنوان سرمربی برای تیم ملی انتخاب شد. البته تیم با هدایت طلوع‌کیان هم کاری از پیش نبرد و مقابل ایتالیا متحمل شکست شد؛ البته تیم مقابل ایتالیا نسبت به بازی برابر جمهوری چک نمایش بهتری داشت اما همچنان شکست همراه همیشگی تیم ملی ایران است.
کار تیم ملی در انتخابی المپیک تمام شده است، تیم ملی امروز مقابل برزیل قهرمان المپیک به میدان می‌رود و کار سختی پیش رو دارد. آخرین بازی ایران هم مقابل کوباست، در لیگ ملت‌ها بازیکنان ایران مغلوب این شدند و حالا باید دید این تیم از نفس افتاده می‌تواند شکست قبلی را جبران کند یا همچون لیگ ملت‌ها با شکست برابر کوبا به کار خود در انتخابی المپیک پایان می‌دهد.
پس از ناکامی تیم ملی برابر تیم‌های آلمان، اوکراین و جمهوری چک در انتخابی المپیک و استعفای بهروز عطایی فدراسیون به سرعت به دنبال جایگزین سرمربی مستعفی تیم ملی برآمده است اما واقعیت کدام است؟ آیا در حال حاضر اولویت والیبال ایران انتخاب سرمربی است؟
داورزنی می‌ماند یا می‌رود؟
تقریباً یک ماه دیگر دوره چهارساله داورزنی در فدراسیون والیبال به پایان می‌رسد؛ هر چند که او برای حضور مجدد در فدراسیون والیبال در انتخابات ثبت نام کرده اما ابقای او به عنوان رئیس فدراسیون غیرقابل پیش‌بینی است.
شاید بهتر باشد در وهله اول انتخابات فدراسیون والیبال انجام شود و پس از آن انتخاب سرمربی در دستور کار قرار گیرد. اگر داورزنی نتواند رأی اعتماد اعضای مجمع را به دست بیاورد و فرد دیگری به عنوان رئیس انتخاب شود، ممکن است تفکرات او با داورزنی در انتخاب سرمربی همسو نباشد و آن وقت تیم ملی در سال منتهی به المپیک باز هم با چالش‌های جدی روبه‌رو می‌شود.
بنابراین باید در فاصله یک ماه مانده تا انتخابات فدراسیون، ابتدا تکلیف ریاست فدراسیون مشخص شود و پس از آن به دنبال جایگزین سرمربی مستعفی رفت.
