جزیره‌ای با ۱۲۸ نفر جمعیت و ۵۵ طاووس در خلیج فارس

خبرگزاری مهر، گروه جامعه، فاطیما کریمی؛ طی سال‌های اخیر هر بار به جزیره کیش سفر کردم در تلاش بودم تا به جزیره هندورابی هم بروم. اما هر بار نمی‌شد. یا دریا «خواهر» نبود و سفرم به جزیره لغو می‌شد یا قایق پیدا نمی‌شد یا در خلال سفر به کیش، فرصتی برای سفر یک روزه به هندورابی به وجود نمی‌آمد. ولی این بار به دعوت معاون گردشگری منطقه آزاد کیش در هفته گردشگری و در قالب تور آشناسازی که به همت این معاونت برگزار شده بود به همراه جمعی از فعالان گردشگری جزیره راهی هندورابی شدم. آن هم بعد از یک روز تأخیر به دلیل مواج بودن دریا.

با فعالان گردشگری جزیره که خیلی از آنها هم هندورابی را ندیده بودند؛ به نزدیک ترین اسکله صیادی به هندورابی رفته و منتظر بودیم تا قایق از راه برسد. روز قبل امواج، زباله‌های زیادی را به سمت اسکله روانه کرده بود. این کار هر روزه دریاست. سوار قایقی شدیم که برای حضور ۱۰ تا ۱۵ نفره ما به علاوه یک کودک خردسال مناسب بود. با قایق بخش خصوصی حدود ۴۰ دقیقه طول می‌کشید تا به جزیره برسیم. بین راه متوجه شدم فاصله بندر چیرویه تا جزیره هندورابی خیلی نزدیک تر است چیزی حدود ده دقیقه به شرطی که قایق پیدا شود.

این اولین باری بود که مدت زیادی را در قایق به سر می‌بردم پیش از این دو بار به جزیره ابوموسی رفتم اما هر دو بار با پروازی که از بندرعباس به سمت جزیره می‌رفت. در دهه ۹۰ بعد از سفر رییس جمهور وقت به ابوموسی و جنجالی که اماراتی‌ها به پا کردند؛ بنا به گفته فرماندار، اولین خبرنگاری بودم که پا به جزیره گذاشتم و درباره جزیره ایرانی گزارش هایی منتشر کردم. یادم هست قبل از آن هر چه درباره ابوموسی و شرایط زندگی مردم جست و جو می‌کردم چیزی پیدا نمی‌شد حتی یک عکس هم از این جزیره ایرانی نداشتیم.

حالا در مسیری قرار گرفته بودم که باید به هندورابی می‌رفتم و گزارشی از وضعیت آنجا می‌نوشتم. اتفاقی که کمتر افتاده است پیش از این چند بار از خبرنگاران درباره جزیره هندورابی پرسیده بودم. آنها هم یا نرفته بودند یا کمتر این جزیره را دیده اند.

چند باری هم از تهران پیگیر این سفر شدم حتی از گردشگران و طبیعتگردان متعددی درباره راه‌های سفر به هندورابی می‌پرسیدم و در عجب بودم که چرا خیلی از ایرانی‌ها نمی‌دانند جزیره‌ای به نام هندورابی هم داریم که در آن ایرانی‌ها زندگی می‌کنند.

بعد از اینکه چندین و چند بار سفرم به هندورابی جور نشد، متوجه شدم چرا این جزیره مثل خیلی دیگر از جزایر کمتر شناخته شده است و تنها کسانی توانسته اند آن را ببینند که در قالب تورهای گردشگری مدت کوتاهی به جزیره سفر کرده اند همان زمان که بخش خصوصی، اقامتگاه‌هایی برای پذیرایی از مسافرانش ایجاد کرده بود و فرودگاه کوچک آن هم در حال ساخت بود.

قایق با سرعت هر چه تمام تر آب را کنار می‌زد و مستقیم به سمت هندورابی پیش می‌رفت. از دور «بویه» های دریا را دیدم این بویه ها یک نوع علامت و هشدار به قایقرانان هستند. علائم و شکل و رنگ آنها هر کدام معنایی دارند و بزرگترین پیامشان این است که قایق‌ها نزدیکش نشوند. یکی از دلایلش عمق کم آب در آن قسمت است.

خلیج فارس آبی‌تر از آسمان است آب به رنگ سورمه ای درآمده است در حال نگاه کردن به آبی یکد ست دریا و خط افق بودم که از دور یک خط کرم رنگ پیدا شد و هر چه جلوتر رفتیم جزییات بیشتری پیدا کرد. خشکی معلوم شد. رسیدم. در چشم بهم زدنی آبی پررنگ دریا به رنگ آسمان درآمد از کنار قایق ته دریا معلوم بود. ساحل کرم رنگ و آبی آسمانی همه سرنشینان قایق را متحیر کرد.

از قایق که پیاده شدم شرجی بودن جزیره را نسبت به کیش بیشتر حس کردم شاید به این دلیل که هنوز جزیره بکر است و ساختمان‌های غول پیکر بی هویت روی آن سایه نینداخته و هوایش را تغییر نداده اند.

تا همگی از قایق پیاده شوند؛ مشغول دیدن ماهی‌هایی شدیم که به آن مرجانی می‌گفتند. نماینده محیط زیست و گشت جزیره به همراه آقای ایرج شرف زاده مدیر جزایر اقماری کیش همراهمان بودند. سوار ون شده، به هتل رسیدیم. هتلی یک طبقه که زیر نظر سازمان منطقه آزاد کیش برای آن سه ستاره گرفته شده است. جدا از اینکه این سه ستاره روشن هستند یا خاموش، در کل سه نفر آن را اداره و از مهمانان سازمان پذیرایی می‌کنند.

ساختمان هتل سال‌ها پیش ساخته شده بود ولی هر بار بازسازی شد تا بتواند رونقی به این جزیره بدهد. در حال حاضر این هتل ۱۸ اتاق با تخت‌های دو نفره تویین و دبل دارد و کاناپه‌ای که به تخت تبدیل می‌شود. دو اتاق از مجموعه اتاق‌های آن VIP و سوییت است.

پنجره اتاق‌ها رو به دریاست. تعدادی از طاووس‌های جزیره یاد گرفته اند و پشت در اتاق‌ها و رستوران می آیند. هر روز برای گرفتن غذا پشت پنجره به انتظار می‌نشینند. ۵۵ طاووس دو هزار کبک و ۱۳ پرنده جیرفتی ساکنان تازه وارد این جزیره هستند که تولید مثل کرده و جمعیتشان را اضافه کردند.

هتل تمیزی است اگر قرار بود مسافر بپذیرد حدوداً برای هر سه نفر در یک اتاق یک میلیون تومان نرخ داشت. حیف که مسافران غیر سازمانی نمی‌توانند از آن استفاده کنند. آنها معمولاً بیرون هتل جایی که سرویس بهداشتی و حمام تعبیه شده، چادر می‌زنند. طبیعتگردان زیادی هستند که دلشان می‌خواهد حتی نور ساختمان هتل را نداشته باشند تا بتوانند شب‌ها آسمان پر ستاره جزیره را ببینند. از حالا به بعد یعنی در فصل پاییز و زمستان اینجا بهشت طبیعتگردان است. همان‌ها که شرایط سفر به جزیره را می‌دانند.

با این حال به همه مسافرانی که بتوانند خود را به جزیره برسانند، بروشور رفتار با طبیعت را می‌دهند تا بدانند سفر به این جزیره با هر جای دیگر متفاوت است. چون این جزیره هنوز خیلی از امکانات رفاهی که ممکن است مسافران طلب کنند را ندارد ۲۲.۸ کیلومتر کل مساحت جزیره است با ۱۲۸ نفر جمعیت و ۲۴ خانه محلی در روستای هندورابی. مردم روستا به زبان عربی هم صحبت می‌کنند. شغلشان از قدیم صیادی بوده است همان زمان که با لنج‌های چوبی به کشورهای خلیج فارس می‌رفتند و ماهی‌های صید شده را می‌فروختند.

پس از اندکی استراحت و گذاشتن وسایل اضافه در اتاق هتل به دیدن جاذبه‌های جزیره می‌رویم. در بین راه با امکاناتی که سازمان منطقه آزاد کیش برای اهالی روستا ایجاد کرده هم آشنا می‌شویم از جمله سیستم آب شیرین کن.

برای مردم جزیره هر زمان نیاز باشد یا درخواست بدهند پزشک متخصص آورده می‌شود تا اهالی را ویزیت کنند. یک خانه بهداشت هم در زمان اضطراری به مردم خدمات می‌دهد.

دو مدرسه در مقطع متوسطه و ابتدایی ایجاد شده و دو معلم به دانش آموزان درس می‌دهد. اما هنوز کل جزیره با مشکل برق مواجه هست چون حتی هتل هم با ژنراتور کار می‌کند و باید چند ساعتی خاموش باشد. این وضعیت در گرمای تابستان اذیت کننده است. با این حال سطح جزیره با آنکه پوشش گیاهی زیادی ندارد و آفتاب به همه بخش‌های آن خوب می‌تابد ولی در آن از انرژی خورشیدی استفاده نمی‌شود.

باید فکر اساسی‌تری کرد. می‌شد از سرزمین اصلی و از زیر آب زیرساخت‌ها را برای تأمین برق جزیره ایجاد کرد اما هنوز این اقدامات انجام نشده است.

ادامه دارد…