به گزارش خبرنگار مهر، با کسب مدال فرانک پرتوآذر در بازی‌های آسیایی هانگژو و ثبت یک تاریخ سازی در رشته دوچرخه سواری و در بخش زنان کام این رشته شیرین شد اما درست چند روز پس از این اتفاق و در میانه راه برگزاری بازی‌ها، لیگ برتر بانوان دچار یک چالش شد.
چالشی که به دلیل پرداختن جامعه ورزش و رسانه‌ای به بازی‌های آسیایی دیده نشد و با گذشت بیش از یک ماه به نظر می‌رسد مشکل رکابزنان در فصل جاری حل نشده باقی مانده و شاید حل این مشکل به فصل بعد مسابقات برسد!
در حالی که قرار بود لیگ دوچرخه سواری زنان در رده سنی بزرگسال و در بخش پیست ۹ مهر برگزار شود رکابزنان دختر کشورمان با اعتراض به مشکلات موجود و عدم حمایت باشگاه‌ها و فدراسیون، عدم پرداخت و نبود قرارداد رسمی از سوی باشگاه‌ها، عدم رغبت اسپانسرها برای حمایت از این رشته، تجهیزات گران قیمت و عدم حمایت در تأمین اقلام، وضعیت نامناسب برگزاری مسابقات و تعداد ورزشکاران کم، بر سر خط خود در مسابقه حاضر نشدند تا این مرحله از مسابقات لغو شود.
حتی یکی از نمایندگان دوچرخه سواری زنان کشورمان هم چند روز بعد به نمایندگی از جامعه خود با رئیس فدراسیون جلسه داشت و مطالبات به حق خود را طی نامه‌ای به اسدی ارائه کرد.
دوچرخه سواری ایران در یک دهه پیش باشگاه‌های مطرح و فعالی نه تنها در داخل کشور بلکه فعال در بخش بین المللی داشت اما باشگاهداران این روزها با افزون شدن مشکلات اقتصادی، عدم نتیجه گیری ورزشکاران در میادین ملی، مشکلات و درگیری‌های داخلی فدراسیون و عدم ثبات مدیریت، دوپینگ‌های مثبت ورزشکاران باشگاهی و ملی و.. حمایت چندانی از این رشته نمی‌کنند و اکثر باشگاه‌های مطرح دیگر حاضر به سرمایه گذاری در رشته دوچرخه سواری نیستند.
این معضل بارها از سوی فدراسیون رسانه‌ای شده و ورزشکاران هم از این بابت گلایه می‌کنند اما به نظر می‌رسد وضعیت در دوچرخه سواری زنان حادتر است.
در بخش زنان، باشگاه‌ها حتی حاضر به انعقاد قرارداد رسمی و مکتوب با بانوان نیستند و اکثر ورزشکاران به صورت توافقی تنها با نام باشگاه در مسابقات حاضر می‌شوند و در بهترین حالت با ۵ یا ۶ میلیون تومان و ملی پوشان حداکثر با ۲۰ میلیون تومان، به نام تیمی در لیگ و مسابقات رکاب می‌زنند. برخی هم برای اینکه شانس حضور در مسابقات را داشته باشند به نام هیأت‌ها رقابت می‌کنند و برخی هم بدون تیم می‌مانند!
در شرایطی که در این چند سال دوچرخه سواری زنان با وجود بی مهری ها پا را فراتر از مرزها نهاده و حتی چندین لژیونر مطرح چون دهقان و پرتوآذر را در تیم‌های مطرح اروپایی دارد و در بازی‌های آسیایی هانگژو و مسابقات قهرمانی آسیا هم صاحب مدال شده است، به نظر می‌رسد تحمل این بی مهری ها برای رکابزنان سخت باشد.
عدم حمایت باشگاه‌ها از دختران رکابزن و هزینه بسیار زیاد تأمین تجهیزات باعث شده تا بسیاری از آنها در شروع سن قهرمانی شأن خسته شده و از این رشته خداحافظی کنند و به رشته‌ای دیگری بروند. آنهایی که مانده اند تنها با حمایت خانواده‌ها ادامه می‌دهند.
جوانان علاقه‌ای به این رشته المپیکی ندارند چون آینده‌ای در آن برای خود نمی‌بینند، نه درآمدی، نه موفقیتی، نه باشگاهی و از آن مهمتر عدم تأمین امکانات و تجهیزات برای ادامه راه. این وضعیت به شکلی شده که در برخی مواد بخش پیست تنها دو، سه و شاید چهار نفر در خط استارت قرار بگیرند و همین باعث شده تا شاهد افول و افت شدید در سطح این رشته در بخش زنان باشیم.
رسول اسدی رئیس فدراسیون دوچرخه سواری در ابتدای ریاست خود این قول را داده که بتواند ویرانه این رشته را به مرور سامان دهد و یکی از بحث‌ها موضوع ساماندهی پخش تلویزیونی، لیگ‌ها و مسابقات داخلی، افزایش تعاملات با باشگاه‌ها و … بود اما فعلاً هیچ خبری از محقق شدن وعده‌های او نیست.
هر چند ساماندهی و حل مشکلات این رشته که این روزها به معنای واقعی چرخ‌هایش در حال توقف است سخت می‌باشد اما فدراسیون با تک مدال فرانک پرتوآذر و چهارمی علی لبیب رکابزن جوانش در بازی‌های آسیایی می‌تواند شروع خوبی را برای برنامه ریزی هایش و عبور از بحران‌های حاضر داشته باشد.
قطعاً ادامه روند فعلی می‌تواند خطر سقوط را برای این رشته و در بخش بانوان بیشتر کند به طوریکه ظهور تک ستاره‌هایی مانند لبیب، پرتوآذر، دهقان و.. هم در آینده گره‌ای از مشکلات این رشته باز نکرده و مشکلات افزون‌تر می‌شود.
اسدی در جلسه با نماینده ورزشکاران قول همکاری داده تا بتواند با سامان دادن به وضعیت قرارداد رکابزنان، این مشکل را حل کند. پایان فصل دوچرخه سواری نزدیک است و بعید به نظر می‌رسد که فدراسیون بتواند در احقاق حق رکابزنان در این فصل کمکی به آنها کند و به نظر می‌رسد پرونده درخواست دوچرخه سواران زن در این شرایط بسته خواهد شد!
