به گزارش فیز، در رشد شهری اغلب به مناطق جنگلی و زمین‌های کشاورزی دست‌درازی می‌شود، به این معنی که توسعه شهری جاذب‌های کربن (تمام چیزهای طبیعی که با جذب کربن به پاکیزگی هوا کمک می‌کنند) را از بین می‌برد و این امر دستیابی به اهداف انتشار خالص صفر را که جهت پیشگیری از یک فاجعه اقلیمی حیاتی است، برای شهرداری‌ها و کشورها دشوارتر می‌کند. معیار جدید که عامل ذخیره کربن نامیده می‌شود، منعکس‌کننده میزان کربنی است که می‌توان در توسعه‌های شهری برنامه‌ریزی شده جذب کرد.
عامل ذخیره کربن برنامه‌ریزان شهری را قادر می‌سازد تا چگونگی تأثیر یک توسعه جدید بر تعادل کربن شهر را ارزیابی کنند. با مقایسه مقدار ظرفیت ذخیره‌سازی از دست‌رفته (به‌عنوان مثال، از جنگل‌زدایی) با عامل ذخیره کربن طرح‌های توسعه که از رویکردها و فناوری‌های مختلف استفاده می‌کنند، برنامه‌ریزان می‌توانند اطمینان حاصل کنند که توسعه شهری ظرفیت ذخیره‌سازی کربن طبیعی منطقه را حفظ یا حتی احیا می‌کند.
پروفسور آلتو سپپو جونیلا که سرپرستی این تحقیق را بر عهده داشت، می‌گوید: ابزارهای زیادی برای افزایش عامل ذخیره کربن وجود دارد. افزایش سازه‌های چوبی گزینه خوبی در برخی مناطق است اما می‌توان کربن را در خاک با استفاده از بیوچار(یک افزودنی یا تقویت‌کننده خاک) و ابزارهای دیگر ذخیره کرد یا گیاهان جدید که سریع رشد می‌کنند را در چشم‌انداز گنجاند. امیدواریم برنامه‌ریزان این طرز فکر را اتخاذ کنند و از عامل ذخیره کربن برای کمک به برنامه‌ریزی رشد شهری پایدار استفاده کنند.
محققان از عامل ذخیره کربن برای ارزیابی اینکه چگونه ساخت‌وساز چوبی در منطقه پایتخت فنلاند می‌تواند جنگل‌زدایی ناشی از رشد شهری را جبران کند، استفاده کردند. آنان دریافتند که استفاده از نوع مناسب فناوری‌های ساختمانی چوبی به این معنی است که ۷۰ درصد از ساخت‌وسازهای آینده می‌توانند ظرفیت ذخیره‌سازی کربن جنگل از دست رفته را حفظ کنند. این امر مستلزم استفاده از روش‌هایی مانند الوار یا چوب لایه‌ای متقاطع است که مقادیر قابل‌توجهی کربن را ذخیره می‌کنند.
نتایج این تحقیق همچنین نشان داد که نتایج مشابهی را می‌توان با استفاده از سازه‌های چوبی در سایر نقاط اروپا، آسیا و اقیانوسیه به‌دست آورد با این حال، محققان تاکید می‌کنند که افزایش سازه‌های چوبی تنها در صورتی یک انتخاب پایدار است که جنگل‌ها به‌طور پایدار مدیریت شوند.
جونیلا اظهار می‌کند: هدف ما تشویق شهرها برای گسترش به مناطق جدید نیست بلکه ارائه ابزارهایی به برنامه‌ریزان است تا زمانی‌که پاکسازی جنگل اجتناب‌ناپذیر است، تأثیر توسعه بر ذخیره کربن را کاهش دهند.
یافته‌های این تحقیق در مجله Environmental Research Letters منتشر شده است.
انتهای پیام
