خبرگزاری مهر – گروه‌استان‌ها: ذرت یک منبع اصلی و مهم در جیره غذایی دام و طیور است که برای استمرار تولید و دستیابی به امنیت غذایی کشور، توجه به تولید آن در داخل و مدیریت واردات آن مورد تاکید قرار دارد و به خصوص در سالی که با تأکیدات رهبر معظم انقلاب به نام سال جهش تولید با مشارکت مردم نامگذاری شده است این مساله با اهمیت‌تر به نظر می‌رسد اما در سال‌های اخیر واردات بی‌رویه ذرت سبب زیان کشاورزان داخلی و به دنبال آن کاهش سطح زیر کشت این محصول شده است.
استان فارس از قطب‌های اصلی تولید ذرت در کشور است اما به دلیل اتخاذ سیاست‌هایی بر ضد تولید، کشاورزان شهرستان‌های داراب، مرودشت. فیروزآباد متضرر شده‌اند و می‌گویند برای کشت مجدد ذرت انگیزه‌ای ندارند.
در همین خصوص مرادی کارشناس کشاورزی و منابع طبیعی در گفت‌وگو با مهر بیان کرد: واردات بی رویه ذرت به کشور با تخصیص ارز ترجیحی و یارانه سبب شده قیمت ذرت افت شدیدی در داخل کشور داشته باشد که این امر زیان کشاورزان و بی انگیزگی آنان را در کشت بهاره ذرت در پی داشته است.
یکی از صاحب نظران بخش کشاورزی نیز در این ارتباط به خبرنگار مهر می‌گوید: دولت نه تنها از ذرت‌کاران حمایت نمی‌کند بلکه تخصیص کودهایی که برای سایر محصولات کشاورزی دارای یارانه هستند را برای کشت ذرت محدود کرده که ادامه این روند کشت ذرت را در کشور نابود می‌کند.
یارانه ذرت به جیب کشاورز خارجی می‌رود
عباسپور افزود: وزارت جهاد کشاورزی نظاره‌گر نابودی ذرت‌کاران در سال جهش تولید با مشارکت مردم است در حالی که یارانه ذرت را به کشاورز خارجی می‌دهد.
وی ادامه داد: هم اکنون با تخصیص ارز ترجیحی، ذرت برای دامدار و مرغدار حدود هشت هزار تومان تمام می‌شود در حالی که قیمت تمام شده ذرت تولیدی برای ذرت‌کار داخل کشور ۱۱ هزار تومان است؛ بنابراین از آنجایی که کشاورز نمی‌تواند با واردات رقابت کند چاره‌ای جز تغییر کشت ندارد.
آب‌بر بودن ذرت تا چه حد بهانه خوبی برای محدودیت آن است؟
عباسپور ادامه داد: هم اکنون ذرت از کشورهای برزیل، روسیه و اوکراین وارد می‌شود این در حالی است که ۴۰ درصد ذرت از ۹ میلیون تن ذرت دانه‌ای مورد نیاز صنعت دام و طیور تا چند سال پیش در داخل کشور تولید می‌شد اما اکنون این میزان به ۲۰ درصد رسیده و پیش بینی می‌شود روند تولید داخلی ذرت کاهشی باشد.
این فعال کشت ذرت کشور ادامه داد: برخی در وزارت جهاد کشاورزی آب‌بر بودن کشت ذرت را بهانه‌ای برای محدودیت کشت ذرت عنوان می‌کنند که این اِطاعات مبتنی بر شیوه آبیاری کشاورزان سنتی بوده و در سیستم‌های نوین آبیاری، ذرت محصولی کم آب بر قلمداد می‌شود.
