حقوقدان و فعال امور اجتماعی یادداشتی پیرامون کاهش سن مصرف مواد مخدر و دخانیات و نقش برنامه ریزان شهری در مقابله با آن نوشت. به گزارش پیام خبر، (یادداشت مهمان) – سید علیرضا میرزاده، حقوقدان و فعال امور اجتماعی در یادداشتی پیرامون کاهش سن مصرف مواد مخدر و دخانیات و نقش برنامه ریزان شهری در […]
حقوقدان و فعال امور اجتماعی یادداشتی پیرامون کاهش سن مصرف مواد مخدر و دخانیات و نقش برنامه ریزان شهری در مقابله با آن نوشت.
به گزارش پیام خبر، (یادداشت مهمان) – سید علیرضا میرزاده، حقوقدان و فعال امور اجتماعی در یادداشتی پیرامون کاهش سن مصرف مواد مخدر و دخانیات و نقش برنامه ریزان شهری در مقابله با آن نوشت، در این یادداشت آمده است: مصرف مواد مخدر و دخانیات کابوسی که متاسفانه همچنان سایه آن بر سر جامعه و به ویژه نسل جوان وجود دارد، علی رغم تلاش های بسیار زیاد نهادهای مختلف در امر مبارزه و یا پیشگیری از مصرف مواد افیونی بر طبق آمارهای غیر رسمی به نظر می رسد که حدود ۱۰ تا ۱۲ میلیون نفر تحت تاثیر مستقیم یا غیر مستقیم این بلای بزرگ هستند، امری که خانمان سوز است و متاسفانه کاهش سن مصرف از ۲۴ سالگی و شیب آن به سمت پائین بسیار نگران کننده است، در این راستا تغییر الگوی مصرف نیز یک موضوع با اهمیت دیگر است، طبق آمار های غیر رسمی و مشاهدات میدانی متاسفانه مصرف ماده معروف به گل یا ماریجوانا و یا بصورت ترکیب با برخی مواد دیگر در که رده سوم قرار دارد که در بین سنین ۲۰ تا ۳۵ بسیار شایع شده چه در میان افراد متمول یا فقیر؛ مصرف این ماده با گذشت زمان موجب استرس های مدام و پرخاشگری، افسردگی های مزمن و حاد و از دست دادن تمرکز می شود و ذهن توان تحلیل مسائل را بطور منطقی نخواهد داشت.
برخی از مواد مخدر بصور گیاهی یا ترکیبی به دلیل مصرف آسان یا برای برطرف کردن حس کنجکاوی و دوری از ناراحتی ها، فشارهای خانوادگی و استرس های روزمره در بین قشر جوان و در کمال تاسف نوجوان رواج جدی یافته است، اگرچه سن مصرف نسبت به بسیاری از کشورها هنوز بالا است اما همانگونه که ذکر شد روند کاهش سن نگران کننده است، بنابراین امروز صرفا نگرانی در مورد مصرف سیگار وجود ندارد بلکه مواد دیگر که مورد استفاده جوانان قرار گرفته و سوداگران و فروشندگان این مواد نیز با ترفندهای مختلف سعی در تشویق قشر جوان و نوجوان برای خرید و مصرف دارند و تاسف بار تر اینکه در مواردی ممکن است پدر یا مادر این جوان نیز خود مصرف کننده باشند و انجام اینکار نوعی ارزش و تفریح تلقی شود.
حال چه باید کرد؟ سازمان ها و نهادهای مختلف دولتی و غیر دولتی در این امر فعال هستند اما کافی نیست، در این میان شهرداری و نهادهای دست اندر کار برنامه ریز امور شهری نقش بسیار مهمی می توانند داشته باشند، به عنوان مثال اگر یک برنامه بزرگ و مهم مانند پیاده روی چند ۱۰ هزار نفری وجود دارد بسیار مفید و سود مند است که در ارتباط با پیشگیری از مواد مخدر بخصوص موادی که اخیرا بیشتر مورد استقبال جوانان است کار فرهنگی به صورت موثر در چنین همایش بزرگی انجام شود و در کنار اهدا جوایز یک سخنران خوب برای چند دقیقه و کوتاه نکاتی را برای مردم شرح بدهد و به انجمن های مردم نهاد فضایی داده شود و اعتبار لازم که تبلیغات اثر بخش ارائه کنند، امکانات ورزشی رایگان فراهم شود، برنامه های یوگا بصورت جمعی و در پارک های مختلف شیراز برای همه سنین مهیا شود؛ یک مورد دیگر استفاده از همین پیاده روهای سلامت است این اماکن که اقدام خوبی در ایجاد نشاط اجتماعی و تشویق به تحرک است، متاسفانه گاهی خود به محلی برای نمایش مصرف مواد افیونی نیز تبدیل می شود و قطعا با نصب بنرهای مناسب و جذاب و ارائه بروشورها معرفی مراکز مشاوره و دیگر خدمات روانشناسی و درمانی و برنامه های جذاب ورزشی می توان افراد زیادی را از این منجلاب نجات داد یا انجام برنامه های آموزشی و هشدار در کافه های و گالری های هنری شیراز متناسب با جمعیت هدف که به این اماکن مراجعه دارند اما نه به صورت کلیشه ای بلکه با روش های جدید و نوین تا از رشد و توسعه این هیولای سیاه و بد نهاد پیشگیری کرد و می طلبد که مجموعه شهرداری و شورای شهر با بهره گیری از صاحب نظران و تجربه افراد متخصص و تلفیقی از روش های مختلف ضمن هماهنگی با بهزیستی و انجمن های مردم نهادی که به معنی واقعی کلمه در این زمینه کار کرده اند اقدامی شایسته به عمل آورند، آنچه مسلم است این است که نسل جوان فعلی، آینده سازان ایران خواهند بود و باید تصمیم بگیریم که خواهان چه ایرانی هستیم؟ قطعا ایرانی با نشاط توانمند و سرافراز با حضور جوانان پر شور در کنار پیران سرد و گرم چشیده روزگار.