به گزارش ایسنا و به نقل از گاتزتادلواسپورت، جانلوئیجی بوفون به عنوان یکی از بهترین دروازه‌بانان تاریخ قلمداد می‌شود و ایتالیا را به قهرمانی در جام جهانی ۲۰۰۶ رساند. او ۱۰ بار سری آ را با یوونتوس برد و مدت کوتاهی را نیز با پاری سن ژرمن گذراند و در سال ۲۰۱۸ در سن ۴۰ سالگی به لیگ یک ایتالیا و پارما پیوست.
با وجود این که بوفون اسطوره یوونتوس است، او فاش کرد که عاشق بازی در فرانسه بود و پشیمان است که تنها پس از یک فصل از این تیم جدا شد و به ایتالیا برگشت.
جان لوئیجی بوفون گفت: ترک پاری سن ژرمن بزرگ‌ترین اشتباه زندگی من بود، من ۱۰ میلیون یورو به همین خاطر ضرر کردم. آن‌ها به من گفتند که آلفونس آرئولا در لیگ قهرمانان بازی خواهد کرد و من آن را نپذیرفتم. بعد از آن پشیمان شدم، چون آرئولا مصدوم شد و سران پاری سن ژرمن به جای او با کیلور ناواس قرارداد امضا کردند. پاریس زیباترین تجربه زندگی من بود. احساس می کردم در خانه هستم. به سرعت زبان فرانسه را یاد گرفتم، با مردم در خیابان صحبت کردم، از موزه‌ها بازدید کردم و احساس بازی در یک تیم بزرگ را داشتم.
به نظر می‌رسید قرار گرفتن در کنار بازیکنانی مانند نیمار، کیلیان ام‌باپه، آنخل دی ماریا، تیاگو سیلوا و دنی آلوس بهترین شانس بوفون برای قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا باشد ولی این اتفاق رخ نداد و این بازیکن همچنان در حسرت قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا است.
بوفون درباره آن دیدار افزود: ما به منچستر رفتیم تا بازی رفت مرحله یک هشتم نهایی را با یونایتد انجام دهیم و برتری قابل ملاحظه ای نسبت به حریف داشتیم اما آن‌ها در بازی برگشت ما را حذف کردند. این بزرگ‌ترین ناامیدی دوران حرفه‌ای من بود.
بوفون جام جهانی ۲۰۰۶ را با ایتالیا برد و جام‌های بی‌شماری را با یوونتوس برد اما هرگز لیگ قهرمانان یا توپ طلا را نگرفت. او در سال ۲۰۰۶، تنها چند هفته پس از کسب بزرگ‌ترین جام فوتبال، با یووه به سری B سقوط کرد.
او در ادامه گفت: من در زندگی‌ام چیزهای زیادی برده‌ام و خوشحالم که برای بردن آن‌ها جنگیدم اما شخصاً محبت هواداران فراتر از هر افتخاری است. من به جام لیگ قهرمانان نیازی ندارم تا بدانم چقدر خوب هستم حتی بدون بردن آن‌ها، می‌دانم چه ارزشی دارم.
بوفون هم‌چنین درباره افسردگی خود در جوانی صحبت کرد و آن را تجربه تلخی داشت که پشت سر گذاشت. او در کتاب زندگی نامه‌اش با عنوان “شماره یک” نوشت: در ۲۶ سالگی پولدار و مشهور بودم اما افسردگی به من غلبه کرد. نه از زندگی و نه از فوتبال راضی نبودم. احساس می‌کردم درونم یک حفره سیاه وجود دارد. اگر بر اساس مکتب پوچگرایی زندگی کنید و تنها روی فوتبال تمرکز کند روح‌تان شروع به تغییر می‌کند. در نهایت به اندازه‌ای افسرده می‌شوید که حتی اشتیاق ندارید از روی تخت بلند شوید.
انتهای پیام
