به گزارش مدیکال اکسپرس، میزان مرگ‌ومیر پس از عمل جراحی در عرض ۳۰ روز حدود یک تا ۲درصد و عوارض عمده حدود ۱۰ برابر بیشتر از مرگ‌ومیر است. یکی از رویکردهای پیشرو برای بهبودی پس از جراحی، وادار کردن بیمار به تحرک با پروتکل‌های تسریع بهبودی پس از جراحی برای ارتقاء بهبود، تسریع در بهبود و کاهش عوارض پس از عمل طراحی شده است. در حالی که این پروتکل‌ها بر اساس نظر متخصص هستند، شواهد مستند کمی وجود دارد که تحرک در محدوده این پروتکل‌ها نتایج پس از عمل را بهبود می‌بخشد و محققان را به بررسی دقیق‌تر ترغیب می‌کند.
با استفاده از داده‌های گذشته‌نگر از چندین مکان مراقبت‌های بهداشتی، ۸۶۵۳ بیمار که معیارهای لازم را داشتند مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند تا چگونگی ارتباط تحرک با عوارض مشاهده شود. این تحقیق به‌دنبال عوارض، مدت اقامت در بیمارستان، نمرات تجمعی درد و میزان بستری مجدد ۳۰ روزه بود.
زمان تحرک در ۴۸ ساعت اول به‌طور کلی میانگین، ۳.۹ دقیقه در ساعت بود. تحرک در بیمارانی که فوت کردند یا عوارض عمده (آسیب میوکارد، انسداد روده، سکته مغزی، ترومبوآمبولی وریدی یا عوارض ریوی) را تجربه کردند، کمتر از ۳.۲ دقیقه در ساعت بود، در مقایسه با ۴.۱ دقیقه در ساعت در بیمارانی که تحرک نداشتند.
افزایش توانایی تحرک با کاهش عوارض و کاهش مدت بستری در بیمارستان همراه بود. هیچ ارتباطی بین نمرات تحرک و درد یا میزان بستری مجدد ۳۰ روزه مشاهده نشد.
در حالی که نتایج برای بیماران با افزایش تحرک مطلوب‌تر بود اما شانس بسیار واقعی وجود دارد که داده‌ها به‌جای داشتن هر گونه علت بهبودی مستقیم، تحرک را به‌عنوان یک نشانه خطر برای عوارض نشان دهند. احتمال دیگر این است که اثرات عوارضی که شاید هنوز تشخیص داده نشده باشد، می‌تواند انرژی و تحرک بیمار را در ۴۸ ساعت اول کاهش دهد.
محققان این مشکل را با تفسیر داده‌های خود تشخیص می‌دهند و با این پیشنهاد نتیجه‌گیری می‌کنند که فقط یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده بخشی از مزایای تحرک را شناسایی می‌کند که بیان‌کننده علت و در نتیجه قابل مداخله است. داده‌های ما نشان می‌دهد که یک کارآزمایی ارزش انجام را دارد، هرچند ممکن است چالش برانگیز باشد.
این سؤال که چگونه چنین کارآزمایی تصادفی شده‌ای ساخته می‌شود نامشخص است و توسط محققان پاسخ داده نشده است. بیماران در هر گروه تصادفی شده نباید به بیشتر از کمترین تحرک گزارش شده کمتر از یک دقیقه در ساعت که در تحقیق فعلی مشاهده شده است محدود شوند تا از خطر فشار بیش از حد به بیماران پیشگیری شود.
اگر مزایای تحرک صفر باشد، ممکن است هرگز نیازی به انجام چنین کارآزمایی بالینی با حضور انسان نباشد. یک مکان کمتر چالش برانگیز برای شروع ممکن است انجام آزمایشی روی موش‌ها باشد تا ببینیم آیا پروتکل‌های تحرک که در حال حاضر شواهد مستند کمی دارند و باعث تحقیق فعلی شده‌اند، حتی ارزش آزمایش روی انسان را دارند یا خیر.
یافته‌های این تحقیق در مجله JAMA Surgery منتشر شده است.
انتهای پیام
