خبرگزاری مهر؛ گروه ورزشی- محمد بیرامی: نحوه فعالیت رشته‌های رزمی بخصوص آنها که در بازی‌های مهمی چون آسیایی و رزمی حضور دارند و طیف رشته‌های تحت نظر IOC محسوب می‌شوند، در سال‌های اخیر محل مناقشه بین مسئولان ورزش کشور و این رشته‌ها بوده است. نمونه بارز آن «کیک بوکسینگ» واکو بود که پس از کش و قوس‌های فراوان با تصمیم مسئولان کمیته ملی المپیک از جمع تیم‌های اعزامی به بازی‌های کشورهای اسلامی خارج شد.
متأسفانه چوب این اختلاف به چشم ورزشکارانی می‌رود که سال‌ها عمر و سرمایه خود را صرف یک رشته رزمی می‌کنند، ولی زمان نتیجه گیری با چنین چالش‌هایی مواجه شده و فرصت‌های مهم زندگی خود را برای حضور در میدان‌های پراهمیت بین المللی از دست می‌دهند و یا عضو تیم ملی می‌شوند، ولی خود باید هزینه‌های سفر و مبارزه در یک میدان بزرگ را پرداخت کنند.
چالش عملکردی انجمن‌های رزمی تا آنجا پیش رفت که اواخر سال ۱۴۰۰ دو رشته رزمی اعلام کردند که از این پس به عنوان یک فدراسیون مستقل فعالیت می‌کنند. غافل از آنکه باید روال قانونی آن طی شده و طبق شرایط و آئین نامه‌های وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک پیش بروند. موضوعی که باعث شد یکی از دو رشته رزمی فوق با نامه معاون ورزش قهرمانی از فدراسیون انجمن‌های ورزشی به فدراسیون انجمن‌های ورزش‌های رزمی منتقل شود. دور باطلی که چند سال است برای چند رشته رزمی تکرار شده و دائم از این فدراسیون به آن فدراسیون نقل مکان می‌کند.
متأسفانه در این مسیر مراجع بین المللی هم چندان شفاف عمل نکرده و به جای رفع مشکل، مسیر دامن زدن به این اختلافات را طی کردند. اینکه در مراجع بین‌المللی چه اتفاقی افتاده و چه مناسباتی حاکم شده بحثی جداست، ولی چرا داخلی‌ها تعاملی منطقی برای رفع مشکلات نداشته و ندارند خود مبحثی مفصل است. وزارت ورزش هم که سال‌ها با این مشکل مواجه بوده در هیچ مقطعی در صدد حل آن بر نیامده و فقط به پاک کردن صورت مسئله پرداخته است. تشکیل کمیته ساماندهی سبک‌ها یکی از پروژه‌هایی بود که خیلی زود به شکست انجامید.
واقعیت ماجرای رشته‌های رزمی اما فراتر از آن چیزی است که در داخل کشور دیده می‌شود. در شرایط فعلی غیر از چند رشته محدود مانند تکواندو، جودو، کاراته ووشو و … با داشتن یک فدراسیون بین المللی مستقل با تشکیلات منظم و تحت نظر IOC فعالیت مستمر بر اساس استانداردهای روز برنامه‌های منظمی طبق تقویم ورزشی خود طراحی و اجرا می‌کنند. اما سایر رشته‌های رزمی که تعدادشان هم کم نیست به صورت‌های مختلفی و با تشکیلات متفاوت فعالیت می‌کنند که هر سازمان هم قواعد و قانون خاص خود را دارد. به عنوان مثال کیک بوکسینگ یا موی تای هر کدام دارای چند تشکیلات بین المللی هستند که به زیر مجموعه خود در کشورهای مختلف نمایندگی می‌دهند. نمایندگی خود چالش‌های جدی را برای ورزش کشور ایجاد می‌کند.
موضوع مهم نحوه مدیریت این رشته‌ها در داخل کشور است. طبق قوانین بین المللی برای فعالیت تحت نظر هر فدراسیون بین المللی در هر رشته ورزشی تحت نظر کمیته بین المللی المپیک تقریباً شرایط یکسانی لحاظ و در اساسنامه منطبق و مورد تائید IOC به صراحت ذکر شده است. یعنی کمیته ملی المپیک هر کشور باید نامه رسمی درخواست عضویت را به این مرجع رسمی جهانی ارسال کرده و پس از بررسی قوانین و مقررات و طی شدن مراحل قانونی این درخواست در هیأت رئیسه و یا مجمع عمومی آن رشته طرح و در نهایت پذیرفته و یا رد می‌شود.
هیچ کجای این اساسنامه تائید شده نیامده که فردی می‌تواند خود به تنهایی درخواست نمایندگی بگیرد. اساساً نمایندگی در قواعد بین الملل معنایی ندارد و همان طور که در بالا ذکر شد یک کشور زمانی عضو یک نهاد بین المللی می‌شود که مسئول نه نماینده آن قبل از طی یک فرآیند مشخص و در طی یک انتخابات عادلانه و تحت قوانین کشور و مطابق با همان اساسنامه که گفته شد انتخاب شده باشد. حتی اگر چهار سال بعد در انتخابات یک فدراسیون رئیس آن تغییر کند، فرد قبلی نمی‌تواند بگوید من نماینده فلان فدراسیون جهانی هستم، ادعایی که از اصل ایراد داشته و غلط است.
نکته مهم و قابل توجه اینکه متأسفانه تصمیم گیرندگان ورزش کشور در حوزه ورزش‌های رزمی از برخی مسائل اطلاع دارند و از برخی موارد دیگر در این زمینه اطلاعی ندارند، در هر دو حال تفاوت چندانی ندارد، چرا که عزم جدی برای رفع مشکلات موجود در زمینه نحوه فعالیت این دست رشته‌ها تا کنون دیده نشده است. نکته اینجاست که فدراسیون جهانی موی تای یا همان ایفا، فدراسیون بین المللی کیک بوکسینگ یا همان واکو و سایر مراجع معتبر رشته‌های ورزشی جایی ثبت شده و به رسمیت شناخته شده و عضو همان سازمان‌هایی هستند که جودو، کاراته و… ثبت شده و عضو هستند. ولی وزارت ورزش اعتباری که برای این دست رشت‌ها قائل شده، برای باقی رشته نداشته است. فدراسیون مستقل، تسهیلات لازم برای قهرمانان، بودجه مالی و… مواردی است که رشته‌های معتبر رزمی از آن بی بهره اند.
شاید به جرأت بتوان گفت جمعیت فعالی که در رشته‌های رزمی در ایران فعالیت دارند به مراتب از مجموع ورزشکاران تحت پوشش شاید ۲۰ رشته دیگر بیشتر باشد. ولی دستگاه ورزش کشور هیچ برنامه‌ای برای این جوانان ندارد. اگر برنامه و دید حمایتی به رشته‌های رزمی معتبر وجود داشت بدون شک سال‌ها پیش این نوع رشته‌ها ساماندهی شده بودند.
هزاران جوان ایرانی در رشته‌های رزمی به صورت حرفه‌ای فعالیت می‌کنند ولی دیده نمی‌شوند و تحت حمایت قرار نمی‌گیرند. حمایتی که شاید با به رسمیت شناختن و اعتبار دادن به مدالی که کسب می‌کنند، می‌توانست مسیر را تغییر دهد. در واقع این رشته‌ها فرزند ناخوانده ورزش شده و طرحی برای رسیدگی جدی به آنها وجود ندارد. در بین رشته‌های رزمی، رشته‌های وجود دارند که فدراسیون‌های جهانی معتبر داشته و در بازی‌های معتبر تحت نظر کمیته بین المللی المپیک چون آسیایی، داخل سالن و… حضوری فعال دارند که می‌بایست از سوی مسئولان ورزش با نگاه ویژه‌تری مورد توجه قرار گیرند.
باید قبول کرد رشته‌های رزمی فراتر از آن چیزی است که در ذهن مسئولان ورزش کشور قرار دارد. رشته‌های رزمی در دنیا از اعتباری بالا برخوردارند، آنقدر که IOC و سایر سازمان‌های معتبر اقدام به برگزاری المپیک هنرهای رزمی تحت عنوان World Combat Games کرده اند. المپیکی که فقط ورزشکاران رشته‌های رزمی فرصت نمایش توانمندی‌های خود را در آن دارند. رقابت‌هایی که کمتر از دو ماه دیگر در عربستان برگزار می شود، ولی کمیته ملی المپیک هیچ توجه‌ای تاکنون به آن نداشته است.
رقابت‌هایی که تحت نظر کمیته بین المللی المپیک و در بیش از ۱۷ رشته برگزار خواهد شد. ورزشکاران رشته رزمی کشورمان نیز باید از ماه‌ها قبل خود را برای حضور در این مسابقات آماده می‌کردند. آیا از سوی مسئولان توجهی به این رویداد مهم و رسمی شده است. کاراته، تکواندو، ووشو، موی تای، پانکریشن، کیک بوکسینگ، جوجیتسو، پنجاک سیلات، سومو، کندو و…. در این بازی‌ها حضور دارند. برخی‌ها فدراسیون رسمی و مستقل و تکلیف روشنی دارند، برخی‌ها هم که از اساس بلاتکلیف به مسیری نامعلوم ادامه می‌دهند.
وزارت ورزش معتقد است همه باید تحت لوای قوانین داخلی فعالیت کنند. بدون شک این موضوع مورد قبول همه جامعه بخصوص خانواده ورزش است و نقدی بر آن نیست. ولی این موضوع باعث نمی‌شود که رزمی‌ها دیده نشوند. باید بین باید نگاه مسئولان ورزش کشور به این رشته‌ها تغییر کند. واقعیت اینکه رشته‌های رزمی در ایران مظلوم واقع شده و هزاران جوان با امیدهای فراوان در آن فعالیت دارند و می‌طلبد که دستگاه ورزش طرحی برای آنها داشته باشد.
