به گزارش خبرنگار مهر، تکواندو ایران با ۱۲ تکواندوکار در دو بخش مبارزه و اجرای فرم در نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی به میدان رفت و در نهایت موفق به کسب ۳ مدال نقره و ۵ برنز شد. این دوره از مسابقات با حضور ۲۲۳ تکواندوکار در بالاترین سطح فنی برگزار شد. تمامی تکواندوکاران شناخته شده و عنوان دار المپیک و جهان در قاره کهن در این رقابت‌ها حضور داشتند و تقریباً هیچ تکواندوکار مطرحی غایب نبود. در مورد این مسابقات نکته مهم و اساسی امتیازی بود که در راه کسب سهمیه المپیک در سیستم رنکینگ ثبت می‌شد. عاملی که بهترین‌های قاره کهن را به «هانگژو» کشاند تا علاقمندان به تکواندو مسابقات با کیفیتی را شاهد باشند.
در چنین شرایطی هر ۵ تکواندوکار تیم مردان موفق به کسب مدال شدند. سه نقره و دو برنز حاصل تلاش شاگردان بیژن مقانلو بود که همگی با تنوع تکنیکی، کیفیت فنی مطلوب و قابل قبولی در مسابقات خود به نمایش گذاشتند. در بخش بانوان نیز تیم ایران دو برنز گرفت. در بخش پومسه هم یک برنز به دست آمد. اینکه سه نماینده تیم مردان به دیدار نهایی صعود کردند، نکته قابل توجهی است، ولی چرا از بین این سه تکواندوکار یک طلا هم به جمع مدال‌های کاروان ورزشی ایران اضافه نشد؟
داوری و مشکلاتی که از سوی کادر فنی و مسئولان فدراسیون مطرح شد در دو بخش قابل بررسی است. یک سوی این بخش به مشکلات سیستم‌های داوری به خصوص مبارزاتی که یک سوی آن نماینده چین بود، برمی گردد در زمان درگیری‌ها حتی بدون تبادل تکنیکی چند امتیاز متوالی روی تابلو ثبت می‌شد که به لحاظ قانونی صحیح نبود. نکته مهم دیگر اینکه در بین داوران حاضر در این رقابت‌ها، هشت داور گزینش شده WT برای حضور در کمپ‌های آموزشی قضاوت در المپیک هم شرکت داشتند، ولی از آنها در مسابقات نیمه نهایی و فینال استفاده نشد و به جای آن به داوران کم تجربه و شناخته نشده میدان داده شد که اعتراض اغلب کشورها حتی کره جنوبی را در پی داشت و در نهایت به ارسال نامه‌ای مشترک به فدراسیون جهانی و شورای المپیک آسیا ختم شد.
با تمام این تفاسیر نمی‌توان نقاط ضعفی که کارشناسان تکواندو، حتی رحیمی و ساعی به آن اذعان داشتند را نادیده گرفت. اینکه تکواندوکاران کشورمان در لحظات پایانی نتیجه را واگذار کرده و مدال طلا را از دست دادند، مشکلی است که در مسابقات قبلی هم شاهد آن بودیم. این مشکل می‌بایست در کمیته فنی طرح و مورد بررسی دقیق قرار گیرد. اینکه تکواندوکار نیاز به استراتژی مبارزه دارد و برای رسیدن به پیروزی در مبارزه با رقیب بخصوص از نوع عنوان دار آنچه تاکتیکی اتخاذ کند و یا زمانی که چند امتیاز پیش است، مدیریت مبارزه را به خصوص در ثانیه‌های پایانی چگونه انجام دهد، مباحثی است که باید بیشتر مورد بررسی و کنکاش قرار گیرد.
موضوع مهمی که در گروه بانوان رقم خورد شکست قهرمان سال ۲۰۲۳ جهان است. ناهید کیانی بعد از گرند پری پاریس، در هانگژو هم باخت و از مدال دور شد، باختی که نگران کننده است. به نظر می‌رسد حضور یک روانشناس در کنار کیانی ضروری به نظر می سد. کیانی که در دوران جدید مربیگری مداح در تیم ملی احیا شد، قهرمانی جهان و کسب سهمیه المپیک را تجربه کرد، می‌تواند در پاریس ۲۰۲۴ ایران را به یک مدال خوش رنگ برساند، ولی این مستلزم آن است که بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.
نکته مهم دیگر نادیده گرفتن زحمات کادر فنی و ملی پوشان در میدان هانگژو است. اینکه تیم ملی تکواندو مدال طلا کسب نکرد، یک نقطه ضعف بوده و باید دلایل آن مورد بررسی قرار گیرد، ولی نباید کسب هشت مدال از تیم ۱۲ نفره آن هم از سوی جوانانی که آینده تکواندو ایران را تشکیل می‌دهند، را یک شکست محض جلوه داده و با بیان مطالبی غیر واقعی تیم ملی را تخریب کرد.
تیم ملی تکواندو با میدان دادن به جوانان ۱۸-۱۹ ساله روند خوبی را طی می‌کند. این موضوع به خوبی در رنکینگ المپیکی قابل مشاهده است. بخصوص آنکه همین جوانان کیفیت فنی بالایی را به نمایش گذاشتند. بی انصافی است که مدال نقره و برنز بازی‌های آسیایی را هیچ نگاشته و به جرم نگرفتن مدال طلا، نتایج تکواندو را با هشت مدال نقره و برنز را شکست تلقی کنند.
از سوی دیگر تکواندو این روزهای آسیا را نمی‌توان با چهار سال گذشته مقایسه کرد، هر چند نرسیدن به مدال طلا یک ضعف است، ولی نباید مانع از تداوم روندی باشد که فدراسیون تکواندو در پیش گرفته است. کادر فنی تیم ملی تکواندو در ۱۸ ماه اخیر با میدان دادن به جوانانی چون مهدی حاج موسایی، مبینا نعمت زاده، متین رضایی، آرین سلیمی، ابوالفضل زندی، علیرضا حسین پور، ابوالفضل عباسی و…. مسیر پیشرفت را پیدا کرده و در آن حرکت می‌کند. فدراسیون تکواندو نیز با استراتژی دوری از نتیجه گرایی به فکر ساختن تیمی است که بتواند در چند سال آینده با پشتوانه قوی به موفقیت برسد. بدون شک جوان گرایی در هر تیمی تاوان دارد که باید پای این دست موارد آن ایستاد.
تکواندو ایران خواسته یا ناخواسته به جوانانی اعتماد کرده که سال‌ها می‌توانند برای این رشته افتخارآفرین باشند، به شرط آنکه همین نگاه به آینده و پشتوانه سازی با جدیت و البته برنامه ریزی پیگیری شود.
